GUZ SZPONOWATY

Guzek szponowaty jest zaburzeniem rozwojowym budowy anatomicznej zęba w którego skład wchodzą prawidłowej budowy szkliwo i zębina, a w niektórych przypadkach – również różnej wielkości róg miazgi. Guzek szponowaty po raz pierwszy został opisany przez Mitchella w 1892 roku, jako wybitnie zaznaczona, dodatkowa guzkopodobna struktura na powierzchni podniebiennej siekacza szczęki .

Jest to zaburzenie rozwojowe budowy anatomicznej zęba, łatwe do rozpoznania z powodu charakterystycznego wyglądu.

 

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz

 

 

ZNIECZULANIE PACJENTA

Każdy pacjent otrzymujący znieczulenie miejscowe powinien znajdować się w pożądanej pozycji fizjologicznej przed i w trakcie wykonywania iniekcji. Omdlenie o typie wazodepresyjnym (pospolite omdlenie), najczęściej występujący stan nagły w gabinecie stomatologicznym, częściej występuje przed, w trakcie i okazjonalnie zaraz po podaniu środka znieczulającego. Podstawowym elementem patofizjologicznym tej sytuacji jest wtórne niedokrwienie mózgu w wyniku niemożności dostarczenia przez serce do mózgu odpowiedniej ilości natlenowanej krwi. Kiedy pacjent siedzi, grawitacja powoduje, że ciśnienie krwi w tętnicach mózgowych zmniejsza się o 2 mm Hg na każdy centymetr powyżej serca.

Po usunięciu wacika ze znieczuleniem miejscowym, powierzchniowym z tkanek pacjenta, należy wziąć przygotowaną strzykawkę ze znieczuleniem miejscowym. Istotne jest, aby utrzymać pełną kontrolę nad nią przez cały czas. Wymagana jest stabilna ręka, tak aby penetrację tkanki można było wykonać łatwo, dokładnie i bez zranienia. Niezbędne jest zapewnienie solidnego oparcia dla ręki. Rodzaje wsparcia dla ręki różnią się w zależności od upodobań operatora i możliwości fizycznych. Osoby z długimi palcami mogą korzystać z podparcia palca na twarzy pacjenta w wielu iniekcjach, operatorzy z krótszymi palcami mogą potrzebować podparcia łokcia.

 

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz

 

 

APEKSYFIKACJA

Apeksyfikacja to metoda leczenia stomatologicznego polegająca na utworzeniu bariery wapiennej w korzeniu przy niepełnym uformowaniu lub otwartym wierzchołku zęba z martwiczą miazgą .

Zajęcie miazgi zwykle występuje w wyniku urazu lub zajęcia próchnicowego młodych lub niedojrzałych zębów stałych. Następstwem zajęcia nieleczonej miazgi była utrata żywotności miazgi lub martwicza miazga w przypadku zajętych zębów.

Rolą lekarza jest wówczas usunięcie zakażonej miazgi z pozostawieniem nienaruszonych (w miarę możliwości) tkanek okołowierzchołkowych, które odpowiadają w znacznym stopniu za procesy dojrzewania korzeni zęba.

W takiej sytuacji może dojść do uformowania wierzchołka korzenia zęba i fizjologicznego zwężenia kanału w okolicy okołowierzchołkowej, mimo że korzeń nie osiągnie swojej prawidłowej długości.

 

 

 

Warunki konieczne do zastosowania procedur umożliwiających apeksyfikację:

- ząb stały z niezakończonym rozwojem korzeni z martwą miazgą wymagającą leczenia,

- u pacjenta współpracującego,

- u którego można przeprowadzić zabieg znieczulenia miejscowego i porozumieć się z nim na tyle, aby - mieć pewność, że rzeczywiście nie odczuwa bólu przy zabiegach,

- stwierdza się obnażenie miazgi w trakcie opracowywania ubytku próchnicowego, krwawienie jest bardzo intensywne lub go brak, krew ma ciemne zabarwienie, pacjent zgłasza dolegliwości bólowe związane ze stanem miazgi leczonego zęba,

-po wykonaniu pulpotomii stwierdza się bardzo intensywne krwawienie lub jego brak, z ujść kanałów --korzeniowych w dnie komory zęba; krwawienia nie można zatamować ani nie ustępuje ono samoistnie,

-stwierdza się pourazowe obnażenie miazgi, a pacjent zgłosił się na wizytę po upływie 2 dni od urazu bądź z dodatkowymi objawami bólowymi ze strony miazgi,

-w danym zębie była już wykonana pulpotomia, w trakcie wywiadu lub na zdjęciu RTG stwierdza się stan zapalny tkanek okołowierzchołkowych.

 

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz