Apeksyfikacja to metoda leczenia stomatologicznego polegająca na utworzeniu bariery wapiennej w korzeniu przy niepełnym uformowaniu lub otwartym wierzchołku zęba z martwiczą miazgą .
Zajęcie miazgi zwykle występuje w wyniku urazu lub zajęcia próchnicowego młodych lub niedojrzałych zębów stałych. Następstwem zajęcia nieleczonej miazgi była utrata żywotności miazgi lub martwicza miazga w przypadku zajętych zębów.
Rolą lekarza jest wówczas usunięcie zakażonej miazgi z pozostawieniem nienaruszonych (w miarę możliwości) tkanek okołowierzchołkowych, które odpowiadają w znacznym stopniu za procesy dojrzewania korzeni zęba.
W takiej sytuacji może dojść do uformowania wierzchołka korzenia zęba i fizjologicznego zwężenia kanału w okolicy okołowierzchołkowej, mimo że korzeń nie osiągnie swojej prawidłowej długości.
Warunki konieczne do zastosowania procedur umożliwiających apeksyfikację:
- ząb stały z niezakończonym rozwojem korzeni z martwą miazgą wymagającą leczenia,
- u pacjenta współpracującego,
- u którego można przeprowadzić zabieg znieczulenia miejscowego i porozumieć się z nim na tyle, aby - mieć pewność, że rzeczywiście nie odczuwa bólu przy zabiegach,
- stwierdza się obnażenie miazgi w trakcie opracowywania ubytku próchnicowego, krwawienie jest bardzo intensywne lub go brak, krew ma ciemne zabarwienie, pacjent zgłasza dolegliwości bólowe związane ze stanem miazgi leczonego zęba,
-po wykonaniu pulpotomii stwierdza się bardzo intensywne krwawienie lub jego brak, z ujść kanałów --korzeniowych w dnie komory zęba; krwawienia nie można zatamować ani nie ustępuje ono samoistnie,
-stwierdza się pourazowe obnażenie miazgi, a pacjent zgłosił się na wizytę po upływie 2 dni od urazu bądź z dodatkowymi objawami bólowymi ze strony miazgi,
-w danym zębie była już wykonana pulpotomia, w trakcie wywiadu lub na zdjęciu RTG stwierdza się stan zapalny tkanek okołowierzchołkowych.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz