Kieł (dens caninus,
l.mn. kły – dentes canini) – jednokorzeniowy ząb charakterystyczny dla uzębienia
heterodontycznego, służący do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu,
a także do obrony. Występuje parzyście w dolnym i górnym łuku zębowym. Kły
znajdują się za siekaczami i mają zwykle kształt stożkowaty, mało zakrzywionych
haków albo, jak u człowieka, całkiem prosty. Są ostre i duże, zwykle wyższe od
pozostałych zębów, szczególnie silnie rozwinięte u drapieżnych i świniowatych.
U przeżuwaczy nie występują kły górne a dolne upodabniają się do siekaczy.
Ludzie posiadają po
jednym kle w każdej szczęce oraz parę kłów w żuchwie. Są nazywane
"trójkami", liczy je się bowiem jako trzecie po dwóch siekaczach.
Sylwia Drobik, Paulina
Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz