Błona śluzowa,
śluzówka (gr. mucosa) – wyściółka przewodów i jamistych narządów wewnętrznych
mających kontakt ze środowiskiem zewnętrznym organizmu kręgowca. Składa się z
dwóch zasadniczych warstw: nabłonka i pokrytej przezeń tkanki łącznej zwanej
blaszką właściwą zawierającej naczynia krwionośne i limfatyczne, nerwy, często
różne receptory, gruczoły czy mięśnie gładkie.
Błony śluzowe mają
przede wszystkim funkcje ochronne w narządach, które wprowadzają środowisko
zewnętrzne do środka organizmu (układ pokarmowy, układ oddechowy, drogi
moczowe, układ rozrodczy), ale także rozliczne, w zależności od umiejscowienia,
zadania własne, jak wchłanianie substancji odżywczych w przewodzie pokarmowym.
Funkcje ochronne i
obronne śluzówek nie wynikają jedynie z ich fizycznej wytrzymałości, ale zależą
także od odporności czynnej. Powszechnym zjawiskiem w śluzówkach jest tkanka
limfatyczna, tak rozproszona jak i skupiona w grudkach chłonnych, zwana ogólnie
tkanką limfatyczną związaną ze śluzówkami lub angielskim skrótem MALT
(mucosa-associated lymphoid tissue). Szczególną cechą tej tkanki jest
wytworzenie i podtrzymywanie tak lokalnej odporności, jak i lokalnej tolerancji
na antygeny środowiska zewnętrznego występujące na tej śluzówce, ale wymagające
zwalczania w innych częściach organizmu.
Sylwia Drobik, Paulina
Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz