Zakładane na zęby szyny mogą być tymczasowe lub stałe. Te pierwsze stosuje się w leczeniu parafunkcji żucia, po zabiegach w okolicach przyzębia oraz w celu ustalenia równowagi zgryzu po nałożeniu opatrunku z cementu chirurgicznego. Szyny stałe mogą mieć postać zdejmowaną lub stałą, wewnątrz- lub zewnątrzzębową. Unieruchamiają one zęby przy zachowaniu prawidłowości zgryzu. Przed ich nałożeniem konieczne jest jednak zeszlifowanie niektórych powierzchni zębowych. Szyny są mocowane w jamie ustnej w sposób niepowodujący dyskomfortu oraz właściwie niewidoczny z zewnątrz. Ich kolor jest też w możliwie najdokładniejszy sposób dobierany do naturalnej barwy zębów.
Szynowanie zębów – jak właściwie każdy zabieg
– niesie ze sobą zarówno zalety, jak i wady. Przede wszystkim umożliwia ono
znaczne wydłużenie użytkowania naturalnych zębów, odkładając w czasie
konieczność wszczepienia implantów lub wykonania ruchomych uzupełnień
protetycznych. Szynowanie hamuje także rozwój chorób przyzębia. Co jednak
najważniejsze, zabieg pozytywnie wpływa na samopoczucie i komfort pacjenta,
przywracając możliwość normalnego spożywania posiłków. Do głównych wad
szynowania zaliczają się natomiast trudności z utrzymaniem prawidłowej higieny
jamy ustnej. Szczeliny pomiędzy połączonymi zębami są zazwyczaj zbyt wąskie,
aby można je było efektywnie czyścić nićmi dentystycznymi. Niekiedy może to
skutkować rozwojem próchnicy. Dlatego konieczne są regularne wizyty u
dentystY/higienisty w celu kontroli.
Sylwia
Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz