ZĘBINA

ZĘBINA (dentinum) stanowi szkielet zęba, na którym opiera się kruche, twarde i nieelastyczne szkliwo.
Elastyczność zębiny powoduje większą wytrzymałość zęba na urazy, a dzięki swej sprężystości zębina może chronić ząb przed załamaniem. W skali twardości minerałów, czyli skali Mohsa, zębinę ocenia się na 4-5o na 10 możliwych.

Budową i właściwościami fizycznymi zębina przypomina kość, lecz jest od niej bardziej zmineralizowana, przez co jest twardsza oraz nie posiada jamek kostnych.

W składzie zębiny możemy wyróżnić:

• Sole mineralne ok.70%

• Związki organiczne ok.17-18%

• Woda ok. 12-13%

Zębina zbudowana jest głownie z oseomukoidu, stanowiącego substancję podstawową oraz z włókien kolagenowych, zwanych włóknami Ebnera. Pęczki włókien kolagenowych stanowią część organicznej zębiny i zajmują ok. 90% jej składu całkowitego. Zbudowane są z kolagenu typu I. Pozostałą część organiczna zajmują białka niekolagenowe – fosfoproteiny, a także w mniejszej ilości glikoproteiny oraz proteoglikany. Charakterystycznymi białkami niekolagenowymi są fosforyny i sialoproteiny. Zarówno jedne jak i drugie w podobnym stopniu wykazują zdolność wiązania jonów wapnia i łączą się wiązaniami chemicznymi z kolagenem. Biorą one udział w mineralizacji zębiny, a ich brak lub niedobór prowadzi do zaburzeń w powstawaniu zębiny.

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz