W stomatologii okluzja to sposób
stykania zębów dolnych i górnych. Choroba okluzyjna to następstwo związanych z
tym zaburzeń, objawiające się np. zgrzytaniem zębami oraz częstymi bólami
głowy, szumami w uszach. Bezpośrednią przyczyną tej choroby jest nieprawidłowe
stykanie się zębów dolnych i górnych, kiedy usta są zamknięte i zaciśnięte. Do
zaburzeń tych prowadzą rozmaite czynniki. Nieprawidłowy kontakt zębów może być
spowodowany wrodzonymi wadami zgryzu lub krzywo
wyrzynającymi się ósemkami. Często przyczyniają się do niego źle wykonane
wypełnienia o kształcie innym niż naturalny ząb, nieprawidłowo dopasowane
odbudowy protetycznej (np. licówki lub korony), utrata zęba i związane z nim
przemieszczanie się innych zębów sąsiadujących. Nieprawidłowe stykanie się
zębów górnych z dolnymi prowadzi do poważnych zaburzeń funkcji narządu żucia.
Skutkuje to ciągłym napięciem mięśni twarzy oraz szczęki, a także nieprawidłową
pracą stawów skroniowo-żuchwowych. To z kolei może powodować bardzo przykre
dolegliwości, takie jak bóle głowy, szumy w uszach, bóle zdrowych zębów, ich
zgrzytanie i ścieranie, uczucie napiętych mięśni twarzy, uszkodzenia
mechaniczne zębów (ukruszenia, złamania) oraz trzaski w stawie
skroniowo-żuchwowym. Często dolegliwości bólowe pojawiają się także w okolicach
obręczy barkowej, szyi, ramion, a nawet kręgosłupa. Leczenie choroby okluzyjnej
to proces dość skomplikowany i długotrwały, wymagający bardzo szczegółowej
diagnostyki. Zanim lekarz przedstawi pacjentowi proponowane metody terapii,
konieczne są dokładne badania, które pozwolą znaleźć czynniki zaburzające pracę
narządu żucia. Dopiero wtedy wdraża się odpowiedni sposób leczenia, który
wielokrotnie bywa połączeniem implantologii, ortodoncji i protetyki. W
zależności od przyczyn choroby okluzyjnej, u pacjentów przeprowadza się m.in.
zmianę kształtu istniejących wypełnień lub ekwilibrację, czyli szlifowanie
zębów uczestniczących w stykaniu się żuchwy ze szczęką
Sylwia
Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz