WAŻNE BADANIE

Doskonałe, choć mało znane, trwające 25 lat badania prowadzone przez dr. Westona Price'a opublikowane w 1923 r. dowiodły, że martwe zęby mogą prowadzić do przewlekłych chorób degeneracyjnych, takich jak:

choroby układu sercowo-naczyniowego,

nowotwory,

artretyzm i reumatyzm,

choroby mózgu i układu nerwowego.

Mogłoby się wydawać, że martwy ząb to kłopot z głowy. Jednakże jest dokładnie na odwrót. Zęby są takim samym narządem jak każdy inny. Miazga zęba wypełniająca korzenie oraz komorę zęba jest bogato unaczyniona i unerwiona. Martwy ząb może stać się siedliskiem bakterii powodujących przewlekły stan zapalny. Dzieje się tak nawet wtedy, gdy martwy ząb nie wykazuje żadnych objawów infekcji. Powodem tego jest obecność bakterii anaerobowych (niepotrzebujących tlenu do życia), które nadal rozmnażają się wewnątrz martwego zęba.

Toksyny uwalniane przez te bakterie mają niezwykle silne działanie. To tak, jakby w Twoim ciele pozostawał martwy lub zainfekowany narząd (na nieco mniejszą skalę). Czym dłużej martwy ząb pozostaje w Twojej jamie ustnej, tym więcej pracy ma Twój układ odpornościowy. Antybiotyki nie działają, ponieważ bakterie chroni przed nimi otaczająca je tkanka zęba. W tkankach wokół wierzchołka korzenia martwego zęba tworzy się stan zapalny. Przez naczynia krwionośne i chłonne toksyny bakteryjne przedostają się do pozostałych narządów, mogąc powodować między innymi:
choroby autoimmunologiczne,

nowotwory,

choroby kości,

zespół jelita drażliwego,

depresję.

Poczta zdrowia.

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz