Błona śluzowa, śluzówka (gr. mucosa) – wyściółka
przewodów i jamistych narządów wewnętrznych mających kontakt ze środowiskiem
zewnętrznym organizmu kręgowca. Składa się z dwóch zasadniczych warstw:
nabłonka i pokrytej przezeń tkanki łącznej zwanej blaszką właściwą zawierającej
naczynia krwionośne i limfatyczne, nerwy, często różne receptory, gruczoły czy
mięśnie gładkie.
Błony śluzowe mają przede wszystkim funkcje ochronne w
narządach, które wprowadzają środowisko zewnętrzne do środka organizmu (układ
pokarmowy, układ oddechowy, drogi moczowe, układ rozrodczy), ale także
rozliczne, w zależności od umiejscowienia, zadania własne, jak wchłanianie
substancji odżywczych w przewodzie pokarmowym.
Funkcje ochronne i obronne śluzówek nie wynikają
jedynie z ich fizycznej wytrzymałości, ale zależą także od odporności czynnej.
Powszechnym zjawiskiem w śluzówkach jest tkanka limfatyczna, tak rozproszona jak
i skupiona w grudkach chłonnych, zwana ogólnie tkanką limfatyczną związaną ze
śluzówkami lub angielskim skrótem MALT (mucosa-associated lymphoid tissue).
Szczególną cechą tej tkanki jest wytworzenie i podtrzymywanie tak lokalnej
odporności, jak i lokalnej tolerancji na antygeny środowiska zewnętrznego
występujące na tej śluzówce, ale wymagające zwalczania w innych częściach
organizmu.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz