Kieł (dens caninus, l.mn. kły – dentes canini) –
jednokorzeniowy ząb charakterystyczny dla uzębienia heterodontycznego, służący
do chwytania, przytrzymywania i rozrywania pokarmu, a także do obrony.
Występuje parzyście w dolnym i górnym łuku zębowym. Kły znajdują się za
siekaczami i mają zwykle kształt stożkowaty, mało zakrzywionych haków albo, jak
u człowieka, całkiem prosty. Są ostre i duże, zwykle wyższe od pozostałych
zębów, szczególnie silnie rozwinięte u drapieżnych i świniowatych. U
przeżuwaczy nie występują kły górne a dolne upodabniają się do siekaczy.
Ludzie posiadają po jednym kle w każdej szczęce oraz
parę kłów w żuchwie. Są nazywane "trójkami", liczy je się bowiem jako
trzecie po dwóch siekaczach.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz