Wydłużanie kości przy pomocy osteogenezy dystrakcyjnej
jest istotnym rozwiązaniem dla leczenia wad szczękowo – twarzowych.
Od 1996 roku stosuje się pionową dystrakcję wyrostka
zębodołowego z zastosowaniem dystraktorów wewnątrzkostnych, natomiast w roku
1998 po raz pierwszy w szczęce użyto dystraktora zewnątrzkostnego. Metoda
chirurgicznego wydłużania kości długich kończyn dolnych, która stała się
podstawą wprowadzenia osteogenezy dystrakcyjnej w chirurgii szczękowo –
twarzowej, została opracowana przez Ilisarowa.
Osteodystrakcja jest procesem biologicznym,
polegającym na wytwarzaniu nowej kości (tkanki kostnej) w szczelinie
dystrakcyjnej, powstałej w wyniku powolnego rozciągania przeciętej kości.
Zasadą zabiegu jest nacięcie lub przecięcie kości, umocowanie śrubami stałej
części dystraktora, połączenie odłamu osteotomijnego ze stałą częścią
dystraktora za pomocą śruby osteodystraktora. Do jamy ustnej lub przez powłoki
twarzy wprowadzany jest uchwyt sterujący mechanizmem śrubowym, służącym do
rozkręcania w granicach 1 mm na dobę ruchomych części dystraktora. Po
zakończeniu procesu wydłużania, następuje proces tworzenia pełnowartościowej
kości (osteogeneza).
Uważa się, iż w porównaniu z technikami sterowanej
regeneracji tkanek, zabieg osteodystrakcji, zapewnia lepsze rezultaty. Podczas
osteodystrakcji wyrostka zębodołowego powstaje nowa kość autogenna.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz