Maska
twarzowa jest aparatem stosowanym od wielu lat w leczeniu ortodontycznym.
Wykorzystywana w leczeniu wad doprzednich takich jak wady klasy III oraz przodozgryzu
rzekomego, wynikającego z niedorozwoju przedniego odcinka szczęki (rozszczepy,
braki zawiązków
zębów siecznych bocznych). Stosuje się ją zarówno u pacjentów z uzębieniem mlecznym, mieszanym jak i stałym . Aparat ten po raz pierwszy został skonstruowany w 1968 roku przez Delaire.
Według Delaire działanie maski twarzowej polegało na wysunięciu łuku zębowego i zębodołowego szczęki ku przodowi oraz cofnięcie żuchwy w kierunku dotlnym . Pierwotnie maska twarzowa była rzeczywistym odlewem twarzy pacjenta z wykonanymi otworami, która ulegała ciągłym modyfikacją.
zębów siecznych bocznych). Stosuje się ją zarówno u pacjentów z uzębieniem mlecznym, mieszanym jak i stałym . Aparat ten po raz pierwszy został skonstruowany w 1968 roku przez Delaire.
Według Delaire działanie maski twarzowej polegało na wysunięciu łuku zębowego i zębodołowego szczęki ku przodowi oraz cofnięcie żuchwy w kierunku dotlnym . Pierwotnie maska twarzowa była rzeczywistym odlewem twarzy pacjenta z wykonanymi otworami, która ulegała ciągłym modyfikacją.
Natomiast
Petit udoskonalił maskę, poprzez zastosowanie wodzidła w obrębie jednego z jej
elementów, najczęściej kapy bródkowej. Taka
konstrukcja pozwoliła na optymalne dopasowanie maski do kształtu twarzy,
dynamiczny ruch żuchwy oraz zmianę kąta przyłożenia siły wyciągów elastycznych,
co spowodowało wyższy komfort użytkowania, a także umożliwiło opuszczanie i
unoszenie żuchwy.
Kolejne
ulepszenie maski twarzowej polegało na ograniczeniu wielkości podparcia
czołowego i redukcji
wielkości nakładki bródkowej oraz możliwość pełnej regulacji poszczególnych jej części w osi pionowej. Dolna krawędź listwy czołowej znajdowała się 1 cm powyżej linii brwi, a nakładka bródkowa przebiegała w taki sposób, aby nie uciskać punktu antropometrycznego supramentale, natomiast łuk przedwargowy był ustawiony w zależności od potrzeb leczniczych na wysokości linii szpary ust lub nieco poniżej. Zakotwienie stanowiło czoło i broda, a rozkład sił na te dwa miejsca podparcia wynosił odpowiednio 1:2. Taka konstrukcja maski twarzowej i jej sposób działania jest powszechnie stosowana do dnia dzisiejszego w leczeniu ortodontycznym.
wielkości nakładki bródkowej oraz możliwość pełnej regulacji poszczególnych jej części w osi pionowej. Dolna krawędź listwy czołowej znajdowała się 1 cm powyżej linii brwi, a nakładka bródkowa przebiegała w taki sposób, aby nie uciskać punktu antropometrycznego supramentale, natomiast łuk przedwargowy był ustawiony w zależności od potrzeb leczniczych na wysokości linii szpary ust lub nieco poniżej. Zakotwienie stanowiło czoło i broda, a rozkład sił na te dwa miejsca podparcia wynosił odpowiednio 1:2. Taka konstrukcja maski twarzowej i jej sposób działania jest powszechnie stosowana do dnia dzisiejszego w leczeniu ortodontycznym.
Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz