MORFOLOGIA UZĘBIENIA STAŁEGO CZŁOWIEKA - CECHY MUHLREITERA C.D....

Kły

Kły są najsilniej rozwiniętymi zębami jednokorzeniowymi: w odróżnieniu od siekaczy zamiast krawędzi siecznej kieł posiada wierzchołek żucia (dens cuspiduus). Korona na swym wolnym końcu przechodzi w krawędź której krótszy odcinek przyśrodkowy wytwarza kąt z dłuższym odcinkiem bocznym.
Podstawa korony jest szczególnie gruba w kierunku wargowo-językowym. Na powierzchni językowej korony, tak samo jak na siekaczach, znajduje się guzek zębowy. Komora górnych i dolnych kłów wybiega ku wierzchołkowi w jeden zaostrzony uchyłek. Jest ona szczególnie obszerna w kierunku wargowo-językowym i z obu boków spłaszczona: przekrój poprzeczny komory, jak również i kanału korzenia jest owalny, długa oś owalu leży w kierunku wargowo-językowym.

Kieł górny

Kieł górny jest najdłuższym zębem całego uzębienia (długość około 26 mm). Powierzchnia wargowa korony jest mniej więcej pięciokątna: z obu jej bocznych kątów kąt przyśrodkowy jest położony niżej. Jest ona silnie wypukła, zwłaszcza w kierunku poprzecznym. Na wierzchołku rozpoczyna się grzebień dzielący powierzchnię wargową na dwie części, przyśrodkową bardziej wypukłą wykazującą cechę krzywizny) oraz boczną. Znacznie wyraźniejszy grzebień znajduje się na powierzchni językowej korony, którą dzieli. Zarys powierzchni językowej jest podobny do zarysu powierzchni wargowej. Guzek zębowy jest bardzo silnie rozwinięty, jednak stopniowo przechodzi w powierzchnię językową korony. Kieł górny wykazuje cechę kata. Korzeń jest bardzo silny, o przekroju trójkątno-owalnym: powierzchnia wargowa jest szeroka, powierzchnia językowa tworzy zaokrągloną krawędź. Wierzchołek korzenia jest często zakrzywiony bocznic lub ku tyłowi. Cały korzeń pochyla się lekko w bok (cecha korzenia). Na powierzchniach stycznych korzenia znajdują podłużne rowki. Kanał jest w przeważającej większości pojedynczy.

Kieł dolny

Kieł dolny ma słabszą koronę i krótszy korzeń niż kieł górny. Korona kłów dolnych jest węższa i dłuższa niż górnych. Powierzchnie styczne korony są bardziej do siebie równolegle, dlatego zanika pięciokątny kształt korony. Kąt boczny powierzchni stycznej również na dolnym kle jest bardziej przesunięty w kierunku korzenia niż na powierzchni przyśrodkowej i silniej zaokrąglony (cecha kąta). Granica wargowa szkliwa sięga dalej w kierunku korzenia niż na We górnym, stąd większa długości korony. Charakterystyczne jest szybkie zużycie wierzchołka korony, natomiast na górnym kle zużywa się guzek zębowy. Na kle dolnym guzek zębowy nie jest zbyt silnie rozwinięty. Korzeń odchyla się w stronę boczną (cecha korzenia): jest on silniej niż górny spłaszczony w kierunku bliższo-dalszym i ma owalny przekrój. Kanał korzeniowy jest pojedynczy.

Sylwia Drobik, Paulina Mintzberg-Wachowicz